پیش از سفر نماینده سازمان ملل به این کشور در این هفته، مقامات برمه از نمایندگان سازمان ملل خواستند که برای اشاره به اقلیت مسلمان برمه عنوان "افرادی که در ایالت راخین به اسلام باور دارند" را به کار برند. این آخرین فصل از کمپین غم انگیزی است برای اطمینان بخشیدن به بودایی ها ناسیونالیست که دولت به سرکوب روهینگا حتی به حدی که نام آنها را هم ازشان بگیرد، ادامه می دهد.
متاسفانه، این کمپین توسط برنده جایزه صلح نوبل آنگ سان سوچی رهبری می شود.
پس از چندین دهه فعالیت جسورانه، بازداشت خانگی و فداکاری شخصی غیر قابل تصور، سوچی در نهایت در یک موقعیت برای آوردن دموکراسی به کشور خود قرار گرفته است. حزب سوچی در نوامبر ۲۰۱۵ در انتخابات ملی برمه برنده شد، و در بهار گذشته سوچی به سمت مشاور دولت ، یا نخست وزیر بالفعل منصوب شد.
عنوان جدید سوچی، اگر نه نام، به او قدرت اداره برمه را می دهد.
من مطمئن هستم این مسئولیتی است که همکار برنده جایزه صلح نوبل من، زنی که برای بیش از دو دهه تحت بازداشت خانگی بود، بسیار جدی می گیرد. با این حال کسانی از ما که در مورد آنگ سان سوچی در آن سال ها که حقوق بشرش نقض می شد صحبت می کردیم عمیقا ناراحتیم که او همان احترام را به تضمین حقوق بشر روهینگا را تسری نمی دهد.
در سال های منتهی به آزادی آنگ سان سوچی از بازداشت خانگی در سال ۲۰۱۰، برندگان نوبل صلح از جمله جناب دالایی لاما و اسقف اعظم دزموند توتو و من بارها و بارها خواهان آزادی شدیم. در سال ۲۰۰۷ در جلوی چشم روزنامه نگاران ، یک گروه از برندگان جایزه صلح نوبل از جمله من برای دریافت ویزا جهت ملاقات آنگ سان سوچی به سفارت برمه در واشنگتن دی سی رفتیم. به اجازه ورود به سفارت را ندادند و هرگز پاسخی به درخواست های متعدد ما برای ویزا دریافت نکردیم.
مانند هزاران تن از مدافعان حقوق بشر در سراسر جهان، ما نیز از دولت برمه خواستیم تا به حقوق دیگر زندانیان سیاسی و اقلیت هادر برمه از جمله کارن، شان و چین احترام بگذارد. سازمان های جهانی حقوق بشر همراه با سازمان های مردمی شجاع در برمه مستند کردند که چگونه ارتش برمه و دولت این اقلیت ها را از طریق آزار و اذیت مذهبی، قتل، تجاوز، آدم ربایی، شکنجه و دیگر جنایات علیه بشریت، سرکوب کرده اند.
پس از شورش در ایالت راخین در سال ۲۰۱۲ و کشته شدن صدها نفر از روهینگا، ما علنا برای کمک به اقلیت مسلمان برمه صحبت کردیم.
به عنوان یک زن مسلمان که برنده جایزه صلح نوبل است، من احساس می کنم این مسئولیت خاص من است که در مورد کمپین دولت برمه علیه روهینگا هشدار دهم. برمه برای مدت طولانی است که استقلال روهینگا و همراه با آن، حقوق اساسی مانند دسترسی به آموزش و پرورش و آزادی رفت و آمد را نادیده گرفته است. از زمان شورش، بیش ۱۴۰۰۰۰ روهینگا مجبور به رفتن به اردوگاه های پناهندگان شده اند، و در حال حاضر در شرایط بسیار شبیه اردوگاه های کار اجباری زندگی می کنند. دهها هزار نفر برای ترک ایالت راخین از طریق دریا و در قایق های پر جمعیت جان خود را به خطر انداخته اند.
اکثریت بودایی در برمه و حتی بسیاری از فعالان دموکراسی به نظر می رسد هیچ تناقضی در خواست خود برای دموکراسی و رفتار بی رحمانه و غیرانسانی با روهینگا نمی بینند.
این شامل آنگ سان سو چی نیز می شود. اخیرا سوچی برای نادیده گرفتن حق اقلیت مسلمان روهینگا، تیتر خبرها شد . این مضحک است، با توجه به اینکه حامیان آنگ سان سو چی از جمله خود من ، برای سال های بسیاری کلمه میانمار -ـ نامی که توسط ارتش مستبد از سال ۱۹۶۲ به این کشور داده شد را رد کردیم. ما به این واقعیت که سو کی و پیروان او خود را برمه ای، و کشورشان را برمه بخوانند، احترام گذاشتیم.
پس چگونه سوچی در حال حاضر می تواند به روهینگا پشت کند؟
من در زندگی ام هزینه گزافی برای فعالیت های آزادی خواهانه ام از جمله دفاع از حقوق از بهایی ها، یک اقلیت مذهبی در ایران است، پرداخته ام. از سال ۲۰۰۹، من مجبور به زندگی در خارج از ایران شده ام، و نه تنها خانه ام بلکه ازدواجم و بسیاری از دوستانم از دست داده ام. اما عمیقا اعتقاد دارم که هیچ راه دیگری برای زندگی وجود ندارد. تا همین اواخر، من فکر کردم که من و سوچی هر دو این اعتقاد را داریم.
هنگامی که آنگ سان سوچی از بازداشت خانگی در سال ۲۰۱۰ آزاد شد، من به دیگر برندگان جایزه صلح نوبل گفتم که او دیگر به من نیاز ندارد. اما زمانی که آزادی او دوباره از او گرفته شود، من اولین کسی خواهم بود که دوباره برای بازدید آنگ سان سوچی تحت بازداشت خانگی برای گرفتن ویزا اقدام می کنم و با تمام توان برای آزادیش فعالیت می کنم.
من انتظار کمتر از این از سوچی برای روهینگا ندارم.
اخیرا، سوچی اعلام کرد که او در حال ایجاد یک کمیته برای به ترویج صلح و توسعه در ایالت راخین است. کمیته که شامل ۱۹ عضو از کابینه جدید خواهد بود، فعالیت های موسسات سازمان ملل متحد و سازمان های بین المللی غیر دولتی در آن ایالت را «هماهنگ» می کند.
این امر به طرز مشکوکی بیشتر شبیه به یک تلاش برای تشدید بیشتر کنترل استبدادی دولت او بر منطقه است تا پاسخ به یک بحران حقوق بشر. امیدوارم که این طور نباشد. من اولین کسی خواهم بود که او را تحسین می کنم اگر خواهر برنده جایزه صلح نوبل من شجاعانه فشار داخلی برای غیر انسان جلوه دادن روهینگا را نادیده گرفته و در عوض برای حقوقشان بایستد.
هم اکنون همانطور که که من برای آنگ سان سو چی فعالیت کردم، در خواست رعایت کامل حقوق روهینگا را دارم.