نرگس محمدی، مدافع حقوق بشر در پی انتخابش به‌عنوان یکی از قهرمانان آزادی اطلاع رسانی توسط گزارش‌گران بدون مرز، پیامی را خطاب به حاضران در مراسمی که به‌همین منظور در پاریس برگزار شده بود، ارسال کرد. متن پیام نرگس محمدی به مراسم تجلیل از قهرمانان آزادی اطلاع رسانی که روز دوشنبه دوم می 2016 در پاریس برگزار شد، به شرح زیر است:

یادی کنم از تمام کشته‌شدگان، زندانیان و شکنجه‌شدگان در راه عدالت و آزادی، از محصوران جنبش سبز ایران، بانو زهرا رهنورد و آقایان مهدی کروبی و میرحسین موسوی، از زنان و مردان در زندان‌ها و همکار عزیز و بزرگوارم عبدالفتاح سلطانی، از هجرت اجباری از سرزمینم، آنانی که دور از وطن و خانواده هایشان هستند.
این نامه را امروز اول اردیبهشت می‌نویسم که روز تولدم و روز محاکمه‌ام در دادگاه است. امروز برای سومین بار در 12 سال گذشته محاکمه شدم. بار اول برای مصاحبه‌ها و نوشته هایم در رابطه با زندانیان سیاسی و عقیدتی بود. بار دوم در رابطه با فعالیت در کانون مدافعان حقوق بشر و شورای ملی صلح و اعتراض به وقایع انتخابات 88 بود، و امروز یک بار دیگر به دلیل ارائه فعالیت در کانون مدافعان حقوق بشر و اعتراض به نقض حقوق بشر محاکمه شدم. یکی از مهم‌ترین اتهامات من که در هر دو محاکمه مشترک بوده، فعالیت تبلیغی علیه نظام جمهوری اسلامی ایران از طریق مصاحبه ها و نوشته‌هایم بوده و این چیزی نیست جز سندی برای «نبود آزادی بیان» در ایران. نوشته ها و مصاحبه های من که اغلب از طریق رسانه‌های خارجی منتشر شده اند، در مورد نقد قوانین و رفتار تبیعض آمیز علیه زنان، اعتراض به اعدام و به‌ویژه پی‌گیری اعدام کودکان زیر 18 سال و تنقض حقوق بشر و تأکید بر تحقق جامعه مدنی در ایران بوده است. امکان بیان چنین نقدهایی در مطبوعات ایران غیرممکن است و منجر به توقیف شدن روزنامه می‌شود، پس بدیهی است که منتقدان در اولین پله آزادی بیان متوقف می‌شوند و اگر بخواهند انتقادات و عقاید خودشان را از طریق رسانه های خارجی اعلام کنند، به اتهام تبلیغ علیه نظام محاکمه می‌شوند. البته مسئله فراتر از محاکمه و تحمل مجازات است و آن مرحله پیش از محاکمه است که افراد تحت عنوان بازداشت موقت به سلول‌های انفرادی در بندهای امنیتی فرستاده می‌شوند تا مورد بازجویی قرار گیرند و متأسفانه مدت زمان حضور متهم در سلول‌های انفرادی از یک روز تا چند سال ممکن است به طول بیانجامد که شکنجه روحی و روانی دردناکی است که به شکل غیرقانونی اعمال می‌گردد و ضروری است که برای توقف اعمال آنان علیه آزادی بیان تلاش کرد. چرا که تاکنون، قربانیان بسیاری در این سلول ها، آنچه را که در شرایط آزادانه اظهار کرده اند را پس گرفته یا حتی مخالف عقیده و باور خود را بیان نموده‌اند و این یعنی «نقره داغ کردن آزادی بیان». به عبارتی دیگر در چنین شرایطی اصرار برای بیان آزادانه عقاید پای گذاشتن در نقطه ای است که امنیت، سلامتی جسمی و روحی و روانی و زندگی و خانواده را از دست افراد می‌رباید و تا زمانی که امکان آزادی بیان و برخورداری از امینیت پس از بیان فراهم نگردد صحبت آزادی بیان ممکن نیست. اما شایسته است که نهادهای حقوق بشری در جهان برای تقویت نهادهایی که آزادی بیان را محترم می شمارند، تلاش کنند.