۱۳ فروردین ۸۲ بود که «کاوه گلستان» عکاس و فیلمساز مشهور، هنگام کار در سلیمانیه عراق روی یک مین سرگردان پا گذاشت تا هم‌سرنوشت قربانیانی شود که سال‌ها روایتگر رنج‌شان بود. مین‌ها قاتلان بی‌رحمی هستند که جنگ و صلح نمی‌شناسند و با گذشت ۳۰ سال از پایان جنگ ایران و عراق، هر سال چندین خبر انفجار منجر به مرگ یا قطع عضو شهروندان منتشر می‌شود، که متاسفانه اکثر قربانیان کودک هستند.
سال ۲۰۱۱ کمپین «پایت را قرض بده» در کلمبیا، سرآغازی شد تا سازمان ملل متحد ۴ آوریل را به عنوان روز جهانی آگاهی‌رسانی درباره مین اعلام کند. هدف برنامه «اقدام علیه مین» پیشگیری از کاربرد سلاح‌های مهلک و جلوگیری از ایجاد خسارات و ناامنی است. همچنین مراقبت پزشکی و نوتوانی قربانیان، و پاکسازی مناطق آلوده به‌ویژه زمین‌های کشاورزی.
ایران با بیش از ۴ میلیون هکتار زمین آلوده و حدود ۱۶ میلیون مین، پس از مصر دومین کشور آلوده به مین در جهان است. این قاتلان خاموش که اکثراً از زمان جنگ ایران و عراق باقی مانده‌اند در استان‌های غربی خوزستان، آذربایجان غربی، ایلام، کردستان، کرمانشاه هستند.
پاکسازی میدان‌های مین یکی از چالش‌های مهم ایران در ۳ دهه گذشته بوده است. «شیرین عبادی» برنده جایزه صلح نوبل و رئیس کانون مدافعان حقوق بشر می‌گوید: «یکی از دلایلی که مین‌ها پاکسازی نشد، استفاده از آن به عنوان ایجاد مانع برای عبور غیرمجاز مرزی است. ضمن اینکه سیلاب باعث شده مین‌ها جابه‌جا شوند و نقشه‌ای از مکان آن‌ها وجود ندارد.»
همچنین حکومت ایران برای مبارزه با قاچاقچیان در بعضی نقاط شرق و مرکز (کویر لوت) مین‌گذاری کرده است که در مواردی منجر به آسیب گروه‌های توریستی شده. عدم پیوستن ایران به کنوانسیون منع استفاده از مین (اوتاوا) همواره مورد انتقاد ناظران حقوق بشر بوده است.
کانال تلگرامی کانون مدافعان حقوق بشر @DhrcIran