در میان زنان زندانی عقیدتی و سیاسی، مادران بسیاری وجود دارند که به دلیل دوری از فرزندان‌شان سختی بسیاری را متحمل 
می‌شوند. از جمله نرگس محمدی سخنگوی کانون مدافعان حقوق بشر که علاوه بر سختی زندان و تبعید به زنجان، خروج فرزندانش از کشور برای تحصیل باعث شد از هرگونه ملاقات و اجازه تماس تلفنی با آن‌ها محروم شود.
قطعه شعر زیر، سروده «مهوش شهریاری» که مدت‌ها در زندان اوین با نرگس محمدی هم‌بند بوده، در وصف همین رنج و ستایش مقاومت زنان زندانی بسیاری است که در فراغ فرزندان‌شان هستند. مهوش شهریاری در شرح این شعر می‌گوید: «این قطعه را در اوین، پس از رفتن فرزندان نرگس و زمانی که او می‌سوخت و صبوری می‌کرد نوشتم.»
✳️ رنج نرگس
چه رنجی را تاب آورده‌ای
ای زن زیبای منور
با چشمان افسونگر اندوهبار مکدر
و دست‌های لطیف معطر
و ناخن‌هایت که فرو رفته در صدف صبح
چه لحظه‌های تب‌آلودی
شب‌های سیاه قاطع بی‌پایان
که روزنه‌های نیاز و راز دلت را
حتی بر خویش بسته‌ای
با گیسوانت که در سیاهی شب گیجند
در عطر آفتاب و صدای کلاغ و آیه باور
ای زن زیبای منور
چه رنجی را تاب آورده‌ای...
کانال تلگرامی کانون مدافعان حقوق بشر@DhrcIran