از جمله دلایلی که مانع زندگی مستقل و نیز حضور اجتماعی افراد دارای معلولیت در جامعه می شود، دشواری و حتی عدم 
دسترسی به ساختمان‌ها و سیستم حمل‌ونقل عمومی، خدمات و آمار و اطلاعات است که این مشکل به دلیل فراهم نبودن زیرساخت‌‌ها وآموزش‌های لازم به وجود می‌آید.
در همین راستا و به منظور فراهم آوردن زیرساختهای مناسب برای مشارکت و حضور فعالانه معلولین در جامعه و نیز تامین استقلال فردی آنها، ماده نهم اعلامیه حقوق افراد دارای معلولیت تاکید می‌کند که؛
1️⃣ باید امکانات مناسب (سطح شیب‌‌دار، آسانسور و بالابر و ...) برای دسترسی به ساختمانهای عمومی مانند بیمارستانها، مدارس و سیستم حمل‌ونقل عمومی وجود داشته باشد.
2️⃣ باید امکانات مناسب مانند خدمات الکترونیک و اینترنت برای دسترسی به اطلاعات وجود داشته باشد.
3️⃣ علایم و نشانه ها باید به راحتی خوانده شده و به صورت بریل باشند.
4️⃣ راهنماها و مترجم‌های زبان اشاره باید در ساختمانهای عمومی حضور داشته باشند.
5️⃣ باید اصول و قواعدی در مورد چگونگی بهبود دسترسی به خدمات عمومی وجود داشته باشد.
6️⃣ هر فردی که خدماتی را در جامعه ارایه می‌دهد باید برای دسترسی مناسب افراد معلول برنامه ریزی کند.
7️⃣ افرادی که در زمینه مسایل دسترسی‌پذیری فعالیت دارند باید در مورد نیازهای افراد دارای معلولیت در زمینه دسترسی‌پذیری آموزش داده شوند.
8️⃣ باید از دسترسی افراد معلول به تکنولوژی‌های نوین اطمینان حاصل شود.
✳️ تصویر: سازمان بهزیستی کشور
کانال تلگرامی کانون مدافعان حقوق بشر @DhrcIran