براساس ماده ۲۰ پیمان‌نامه، کشورها تا حد امکان باید از امکان رفت‌وآمد افراد دارای معلولیت به صورت مستقل و بدون نیاز به کمک دیگران، اطمینان حاصل کنند.
آن‌ها باید:
- به افراد دارای معلولیت کمک کنند تا به نقاطی که تمایل دارند رفت‌وآمد کنند.
- به افراد دارای معلولیت کمک کنند تا به کمک‌های حرکتی و تکنولوژی مانند: صندلی چرخدار مناسب و سیستم حمل‌ونقل قابل استفاده برای معلولین دسترسی داشته باشند و این کار هزینه‌های مالی زیادی بر آن‌ها تحمیل نکند.
- آموزش‌های لازم در زمینه مهارت‌های استفاده از امکانات رفت‌وآمد مانند: استفاده از صندلی چرخدار برقی، استفاده از بالابرهای ویژه معلولین در ایستگاه‌های مترو، استفاده از اتوبوس‌های مناسب‌سازی شده برای معلولین و... را برای افراد دارای معلولیت و افرادی که با آن‌ها سر و کار دارند فراهم آورند.
- تولیدکنندگان وسایل و تکنولوژی کمکی مانند: عصای ساده، سفید و چهارپایه‌ای، صندلی‌چرخدار، واکر و پلکان بالابر و... را تشویق کنند تا تمام نیازهای حرکتی افراد دارای معلولیت را در نظر بگیرند.
@DhrcIran